Nieupdejtowana od wieków oficjalna strona internetowa. Martwy profil na myspace, praktycznie nieistniejący ten na Facebooku. Zdawkowe twitty na twitterze. Źle się dzieje nie tylko w państwie greckim, jak widać. I tylko trochę tak głupio, smutno i wstyd, gdy ulubiony zespół stacza się na dno dna.
Głupio, bo głupich nie sieją, a finansowe wspieranie muzycznych inicjatyw grupy, która od trzech albumów skupia się na mieleniu starych kotletów, dodawania nieco namoczonej bułki i przypraw, lepienia ich na nowo i smażenia na starym oleju, nie jest przejawem zdrowego rozsądku. Nietrudno było się połapać, że coś jest nie tak. Po kowerujących "The Vegas Years", nastąpił elektro-akustyczny przypominający pieśni sprzed lat "In the Different Light", który parę dni temu zyskał następcę - kowerująco-przypominającego pieśni sprzed lat "Return To Santa Monica". Czy może być coś bardziej żenującego od zespołu po raz n-ty nagrywającego swój przebój?
Smutno, bo żenujący przyjaciel to jednak przyjaciel. Był, gdy piliśmy piwo samotnie przed chatką studencką w górach, towarzyszył na bardzo niesamotnych imprezach na stypendium w Szwecji, czasem nawet na lekcji angielskiego, gdy pani kazała przynieść wybrane teksty do tłumaczenia i głowiła się nad frazą "so much for the afterglow". Smutno tym bardziej, jeśli teraz ten sam delikwent z braku kasy we własnym portfelu próbuje zrobić nas w przysłowiowe bambuko, o bardziej dosadnych przysłowiach nie wspominając i strzela plaskacza w twarz.
Wreszcie wstyd, bo mimo wielu przeciw i praktycznie zero za, nadal tli się iskra sympatii, przez wzgląd na stare czasy, zapadające w pamięć teksty, dobre melodie, uśmiechy koleżanek, które podzielały fascynację zespołem, jak Asia, która o "Overwhelming" powiedziała, że zawiera wszystkie elementy, które chciałaby usłyszeć w swojej idealnej piosence, podane w idealnych proporcjach. Dziś raczej rzuciłaby retorycznie - why i don't believe in Everclear. Chyba i samemu zespołowi wstyd, skoro ostatniej przeróbkowej produkcji nie promuje w ogóle, przemrukuje coś jedynie o pracy nad regularnym albumem studyjnym.
Naiwnie wierzę, że jeszcze mnie zaskoczą. I zagrają właśnie tak. Jak w starym, dobrym roku 1997.
