środa, 30 marca 2011

Numer 194 - Gang Gang Dance "First Communion"

Bunga bunga - wiadomo, wszyscy piętnują, ale jakby kto dostał wejściówkę to do kosza by nie wyrzucił. W ciągle rześkim potoku kolejnych plot i skandali umyka pytanie o podkład dźwiękowy tych wyuzdanych melanży. Może ściągnęli Drupiego z San Remo? Czy o oprawę części sado-maso zadbał Rammstein? Bo to, że imprezę otwarło pytanie - po ile ta ryba? - pewnego gościa z Niemiec to już tajemnica poliszynela. Bunga, bunga czyli musi być też taniec. Pamiętam, jak kiedyś dość regularnie chodziliśmy ze znajomymi do krakowskiego klubu Shisha - drogiego jak cholera, ale taniec brzucha gratis, a po pokazach wspólne tańce egipskiego wodzireja i gości klubu, i to w czasach zanim Polacy tłumnie ruszyli nad Morze Czerwone. Słuchając "First Communion" nie mogę oprzeć się myśli, że to byłoby świetne uzupełnienie tych bunga bunga szaleństw, kusząca gwarancja dzikiej zabawy podlanej tonącą w oparach aromatyzowanego tytoniu melodią i nieposkromionymi, plemiennymi rytmami. I jeśli kiedykolwiek dostanę z Włoch zaproszenie, do walizki obok pluszowych kajdanek wrzucę sobie cd z tym właśnie utworem.



niedziela, 27 marca 2011

Numer 195 - Goldfrapp "Koko"

Pewnego razu, w pewnym studenckim miesięczniku zdarzyło mi się popełnić tekst o Goldfrapp i postawić cokolwiek naiwną tezę o drugim dnie "Koko", kompozycji z wydanego wówczas albumu "Supernatural".

Minęło sporo czasu, a ja jakoś niechcący natknąłem się na "Koko" i pomyślałem, na ile tamta teza nadal pozostaje dla mnie aktualna. W wielkim skrócie chodziło o to, że "Koko" wyłamuje się z hedonistycznego, pełnego glam-disco-popowego blichtru kontekstu albumu i stanowi raczej przestrogę niż zaproszenie do zabawy. Apokaliptyczny, szczątkowy refren - "soon be nothing of this world" natrętnie krążył mi w głowie, a buzujące sinusoidalne fale syntezatorów, oszczędny tekst, niepokojąca wokaliza w outro - to wszystko zdawało się mówić, że chodzi o coś ważnego.

Jeśli bardzo chce się coś zobaczyć, nawet tam, gdzie nic nie ma i tak się to zobaczy. Czy wyróżniłem "Koko" ulegając jej złowieszczej melodyce i dopisałem filozoficzne przesłanie na wyrost wierząc, że zespołowi chodzi o więcej niż "you're my favourite moment, you're my saturday"? Może po prostu chciałem się wykazać i by stworzyć ciekawy tekst, dorobiłem argumenty do naciąganego twierdzenia? Prawdopodobnie tak, choć nie wiem tego z całą pewnością. I nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek się dowiem.



piątek, 25 marca 2011

Numer 196 - Faith No More "Digging The Grave"

Ostatnio jechałem pociągiem, był wieczór, miło i przyjemnie do czasu, aż jakieś dziecko zaczęło bez przerwy po niemiecku powtarzać: - patrz, pociąg, patrz pociąg - i tak na okrągło przez całą drogę, prawie 25 minut. Powiem tylko, ze po 10 minutach chciałem wyskoczyć przez okno - byle już nie musieć tego słuchać.

To zdarzenie sprowokowało mnie do postawienia sobie pytania o granice tolerancji względem własnych dzieci. Jak to się stało, że rodziców tego bachora nic nie ruszało, a ja dostawałem przysłowiowej kurwicy? W prosty sposób wyjaśnił mi to ostatnio kolega: - czy moje dziecko mnie nie wku.wia? owszem, czasem wręcz robi wszystko, żeby mnie wku.wić, a ja wiem, ze muszę zachować spokój, wiec wychodzę sobie na spacer licząc na to, ze ktoś mnie zaczepi, a ja w odwecie będę mógł bez wyrzutów sumienia mu przypier..olic.

Nie ma wiec siły, nawet największy twardziel wymięka przy dzieciach, a oazy spokoju zaczynają buzować i pluć ognistą lawą. Obstawiam, że taki Lionel Richie po akcji w supermarkecie z rzucającym się po podłodze i wrzeszczącym na cały głos synkiem, w umazanym czekolada białym garniaku, po stłuczce na parkingu i po telefonie do żony, gdy na pytanie "hello, is it me you're looking for?" usłyszałby odpowiedź odmowną, mógłby wejść do studia i nagrać dokładnie coś takiego.



środa, 23 marca 2011

Numer 197 - Talk Talk "Living in Another World"

Niewielu jest artystów, których dyskografię połykam w całości, co do nuty, bez kwaśnego grymasu na twarzy w jakimkolwiek momencie. Nawet moi ulubieńcy z Everclear - mimo mojej ogromnej sympatii do nich i skrajnie subiektywnego stosunku do ich muzyki - nie łapią się do tej grupy. Obudzony w środku nocy wymieniłbym z miejsca z pewnością jedną nazwę.

Talk Talk. Pisałem już o nich w jednym z pierwszych postów. Nie ma chyba zespołu, w którym pełniej odnajdowałbym to, co w muzyce dla mnie ważne i wartościowe pod względem artystycznym, jednocześnie dostając wszystko, czego oczekiwałbym na poziomie emocjonalnym, pretensjonalnie może nadając tej muzyce nowe znaczenia w kontekście różnych historii z życia. Biorąc pod uwagę stylistyczny rozstrzał między pierwszą, a ostatnią płytą kwartetu zaskakuje mnie, że nigdy nie odczuwałem różnicy w tej drugiej warstwie - forma ekspresji zmieniała się, ładunek emocjonalny pozostaje dla mnie ten sam.

Nie mnie omawiać Talk Talk, ich rozwój, wpływ ich muzyki na innych, niuanse poszczególnych płyt. Zainteresowanych kieruję do świetnego przeglądu opublikowanego na portalu Screenagers. Dla mnie Talk Talk zawsze pozostaną zespołem, który samodzielnie odkryłem dla siebie jako pierwszy i który towarzyszył mi w pierwszych latach życia. I nie wyobrażam sobie, by wiosny nie przywitać inaczej jak utworem z wydanego w 1986 roku albumu grupy - "The Colour Of Spring".



poniedziałek, 21 marca 2011

Numer 198 - Lamb "Small"

Istnieje wiele warunków koniecznych, by ludzie się w sobie zakochali i stworzyli szczęśliwy związek, ale z pewnością nie należy do nich wspólny gust muzyczny. Szukać daleko nie trzeba: z moją dziewczyną mamy wiele wspólnego, ale nigdy nie była to muzyka - ona po prostu nie lubi mojego "country" i "high school rocka" i "że w każdej twoje piosence musi być bit i klawisze z lat 80", a ja nie przepadam za jej new jazzami, salsami, rumbami i innym latino. Krzywe naszych upodobań mają jednak kilka punktów stycznych, a wśród nich znajduje się duet Lamb. Nie ma jednak łatwo, nasi faworyci z ich repertuaru już się nie pokrywają. Dlaczego więc jesteśmy szczęśliwi razem? Podejrzewam, że chodzi tu o - jak to niegdyś ujął mój wykładowca - niezwykłą moc freonów.



sobota, 19 marca 2011

Numer 199 - Samael "Exodus"

Siedząc już od jakiejś godziny w krzyżowym ogniu pytań, kolejnego na dobrą sprawę mogłem się spodziewać. Mimo to nie udało mi się ukryć zaskoczenia, gdy usłyszałem - jak wyobraża pan sobie swoje upodobania muzyczne za 5 lat?

Nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałem. Muzyka zawsze stanowiła integralną część mojego życia, ale nigdy wyobrażałem sobie wchodzenia w kolejne etapy, powiedzmy, w wielkim uproszczeniu, w oparciu o schemat: piosenki z bajek dla dzieci->pop->rock->soul->jazz->klasyka->marsz pogrzebowy. Wszystko zaczęło się z pewnością od Talk Talk - ich "The Party's Over" był pierwszym albumem, który świadomie przesłuchałem, potem parę lat niezdecydowania - trochę muzyki pop, coś z lat 70' - Electric Light Orchestra chociażby, Mozart, trochę poezji śpiewanej (na jeden festiwal w górach trafiłem nawet z mamą i jej znajomymi) i dziecięca fascynacja Elektrycznymi Gitarami - na ich piosenkach uczyłem się grać pierwsze proste akordy. Potem duża niechęć do Pink Floyd, sceny z filmowej wersji "The Wall" generowały śniące mi się po nocach koszmary.

Duży przełom w odbiorze muzyki nadszedł przy "So Much For The Afterglow" - płycie, która po dziś dzień zajmuje honorowe miejsce w mojej skromnej kolekcji. Od czasów pierwszego przesłuchania Talk Talk nie czułem takiego dreszczu emocji. Jeden przełom pociągnął kolejny - o ile do tej pory taplałem się w płyciźnie, to teraz zanurkowałem głęboko w ocean muzyki. Przyszedł czas na punk, post-punk, britpop, aż wreszcie na ciemną stronę mocy - mroczne odmiany metalu, czarne bluzy z paniami w wannach pełnych krwi i przyszywane przez babcię naszywki. Gdzieś w tym wszystkim zaplątał się gotyk, zimna i nowa fala i elementy folkowo-hiphopowe (Beck).

Pierwszy rok studiów to chwilowy romans z rockiem progresywnym i ponowne odkrycie starej kolekcji kaset taty, płyt Yes, Genesis, King Crimson, Marillion, a potem już nawrót do post-rockowych klimatów, post punku, folku. To wszystko chwyciło się za rękę z elektroniką, shoegaze, jazzem, a kolejne lata dorzuciły kolejne nazwy, style, podstyle, muzykę prostą i także muzykę uznawaną za "ambitną". Gubię się w samym myśleniu o nich, co dopiero w ich wyliczaniu.

- Więc, jak wyobraża pan sobie swoje muzyczne upodobania? - ponowiła pytanie niecierpliwa pani z kadr. Ocknąłem się. Zrobiłem w głowie krótką kalkulację i trzymając się starej reguły - historia kołem się toczy - odpowiedziałem pytaniem: - mają tu Państwo Youtube?



czwartek, 17 marca 2011

Numer 200 - Ultravox "One Small Day"

Minęło dokładnie 424 dni odkąd siadłem przy komputerze, by wrzucić pierwszy blogowy wpis. 165 wpisów dalej przygoda trwa, a ja spoglądając wstecz i robiąc małe podsumowanie nagle zdałem sobie sprawę, jak wiele z tych krótkich tekstów pozwoliło mi przypomnieć sobie o różnych wydarzeniach z przeszłości, które zdawały się zalegać już pod potężną warstwą kurzu.

Z niektórych wpisów jestem szczerze dumny, część bym skorygował, część wykasował - niektórymi byłem po czasie naprawdę zażenowany. Nie jestem pisarzem, etatowym czy nieetatowym dziennikarzem, język pisany wykorzystuję czasem nieco nieporadnie, ale nie potrafię już powstrzymać się od pisania i moja dziewczyna złości się raz po raz, gdy mniej więcej co dwa dni siadam do komputera i sklecam kolejną historię o kolejnej piosence.

Piosenki. Tak jak przypominały mi się z z czasem pewne zdarzenia, tak przypominałem sobie o pewnych piosenkach. Te starsze zostały należycie - mam nadzieję - uhonorowane. Natomiast te świeże zajęły już miejsce w mojej małej historii. Ich wybór nigdy nie był prosty i pewnie z ostatnim wpisem w głowie nadal będzie siedziała lista kolejnych 365. Chciałem o nich napisać już dawno - jakieś pół roku temu znalazłem listę w pliku Worda, powstałą jakoś w czasach późnolicealnych, zawierającą 100 ulubionych utworów. Część z nich będzie lub została już opisana.

Zostało 200. I jako numer 200 chyba jeden z najbardziej dramatycznych utworów kwartetu Ultravox z ładunkiem emocjonalnym przebijającym - jak na mój gust - legendarną "Viennę". Jest w nim coś smutnego, depresyjnego, ale i podnoszącego na duchu zarazem i jest to opisane dość prostymi środkami, ale czasem właśnie takie docierają najgłębiej.

Lista idzie dalej. Być może jej ukończenie zabierze mi kolejne 424 dni albo i więcej. Wpis i piosenka numer 1 jednak z pewnością się pojawi. Pewnego dnia.



wtorek, 15 marca 2011

Numer 201 - The Dismemberment Plan "Following Through"

Nie będę kłamał, nie pamiętam czy doczekałem w kinie końca napisów końcowych. Może raz, dwa, góra. Chyba na "Pasji". Ale wtedy cała sala kinowa siedziała wmurowana w fotele i nawet wojującemu ateiście głupio byłoby wyjść. Chyba jeszcze na "Jurrasic Park", ale to było wyjście szkolne i nam kazali. Plus mój kolega płakał - wzruszony muzyką i chyba także losem dinozaurów.

Wysiedzieć na tych nieszczęsnych napisach końcowych z jednej strony wypada - ktoś się w końcu postarał, by zapewnić trochę mniej lub bardziej intelektualnej rozrywki i warto by było zobaczyć kto zacz. Z drugiej obsługa kina sprawy nie ułatwia - ledwo co zobaczymy ostatnia scenę, a światła lamp brutalnie wyrzucają nas z filmowej rzeczywistości. Niekiedy na naszą korzyść - vide po filmach typu "najwspanialsza polska komedia ostatnich lat". A czasem tylko połowicznie - jak po smutnym "Winter Passing" z Zooey Deschanel, gdzie refleksja i przygnębienie zostaje jeszcze parę godzin po seansie. Dużo jest jednak takich filmów, na których siedzimy naprawdę do końca? Chyba niewiele.

Pomarzmy więc. Sala kinowa, końcówka filmu, taka, banalna może, scena: bohater z zarzuconą na ramię torbą opuszcza miasto, w którym amerykański sen się nie spełnił, dziewczyna go rzuciła, deszcz mu się na głowę leje, ale on pozostaje w zgodzie z samym sobą i nie ma sobie za złe przegranej. Wchodzi gitara i równo nabijany rytm perkusji, słychać śpiew i słowa ""It coulda been good, it coulda be something special, it may have had real potential, it never could show...". I nawet zapalone już światła i karcący wzrok pani z obsługi czekającej, aż ostatni gość opuści salę, nie byłby w stanie nikogo wygonić. Wszyscy siedzieliby aż do ostatniego z ostatnich z tych cholernych napisów, a zrodzona z przejęcia i ekscytacji gęsia skórka miarowo wędrowałaby po ich ciele.



niedziela, 13 marca 2011

Numer 202 - U2 "Where The Streets Have No Name"

Zielone oliwki nafaszerowane anchovies, chilli , pesto, no i kapary - jeśli ktokolwiek, kiedykolwiek poświęci im grupę na Facebooku, automatycznie się dopisuję i klikam "ilike". To taki kulinarny fetysz, pobudzi smak każdej, nawet najmniej apetycznej, potrawy. Dodasz jeden z tych ingrediensów? Na pewno zjem i pochwalę.

Podobną rolę ogrywa efekt typu delay. Można by wziąć banalną, ubarwioną nim, partię gitarową, zapętlić ją, zrobić z tego godzinny utwór, zgrać na płytę, dać mnie i prawdopodobnie będę bardzo zadowolony. Nic nie poradzę. Moją słabość wykorzystuje bezwzględnie Tom DeLonge z Angels & Airwaves - jego piosenki kopiują w większości same siebie, ale praktycznie wszystkie wykorzystują TO brzmienie, wskutek czego z pewnym poczuciem wstydu słucham od czasu do czasu płyt jego zespołu i wypełniam dzienne zapotrzebowanie na delay w moim życiu.

"Where The Street Have No Name" to mój numer jeden wśród zdelayowanych piosenek, gdyż tu brzmienie nie stanowi zasłony przed kompozytorską impotencją i nie przechyla szali formy na niekorzyść szali z treścią. Jeśli kiedyś pójdę do nieba, to obstawiam, że będę tam siedział przy drewnianym stole, jadł kurczaka przyprawionego chilli, z kaparami, oliwkami i pesto z penne, a z niebiańskich głośników o ogromnej mocy popłynie właśnie ten kawałek. Zapętlony aż po koniec świata.



czwartek, 10 marca 2011

Numer 203 - People Press Play "These Days"

Nacisnąłem klamkę niepewny, czy aby trafiłem pod właściwy adres. Miejsce bardziej przypominało squat niż klub. Wróć. To nie miejsce w ogóle nie przypominało klubu. To był squat - acz nie mieszkalny, a tymczasowo koncertowo-imprezowy. Przenośny dystrybutor z piwem w jednym kącie, biały ekran w drugim, na środku parę osób jedzących pizzę przy drewnianym stole. Praktycznie jedynym meblu obecnym w skrajnie surowo urządzonym pomieszczeniu. Chyba przyszedłem za wcześnie - pomyślałem. Spojrzałem na zegarek, no, tylko 15 minut przed czasem, a tu pustawo. Podszedłem do prowizorycznego baru - piwo poproszę - rzuciłem łamanym duńskim, w odpowiedzi dostałem plastikowy kubek rozwodnionego Carlsberga. Stanąłem z boku i pomyślałem o trudach znalezienia tego miejsca. Droga tutaj to był bez wątpienia lans, bans, koks, dziwki i lasery. W tej części Kopenhagi, aż roi się od dilerów, alfonsów i prostytutek. Neonów też nie brakuje. Tymczasem mijała już godzina, a dopiero zaczęli schodzić się ludzie. Część ulokowała się na podłodze, część wyszła na podwórze. Powoli zaczęło się ściemniać. Dwie godziny po planowanym czasie rozpoczęcia drobna dziewczyna - ta sama, która wcześniej jadła pizzę, stanęła przed mikrofonem, a z głośników zaczęły płynąć pojedyncze dźwięki syntezatora.



poniedziałek, 7 marca 2011

Numer 204 - The Cure "A Letter To Elise"

Monika, dziewczyna kolesia z WOPRu, po tym jak wyjechała do Ukeja ruszyła w wir imprez i melanży. Każdy piątkowy wieczór miał podobny schemat. Zazwyczaj najpierw wpadała po Lukę - laskę, która mieszkała na drugim piętrze tego samego szeregowca co ona. Potem obie zgarniały Annę Marię, dziewczynę o wiecznie smutnej twarzy, trochę staromodną, ale w sumie okej. Zawsze wkurzały na wiecznie ociągającą się Eileen - come on, Eileen - wydzierały się z ulicy w stronę jej okna zirytowane jej ślamazarstwem. Celiny nie zapraszały - nie ufały dziewczynom, które noszą wianki we włosach i liczą barany przed snem. Podobnie Roksana - ta miała opinię nienajtrudniejszej, jak to zwykły eufemistycznie ujmowac. Przed klubem spotykały kolejną z ich paczki - hey Jude - krzyczały jak opętane i rzucały się sobie w ramiona. W klubie The Cure już zaczynali powoli się rozgrzewac. Co to? - spytała Monika - wskazując na kopertę w ręce Jude. - A nie, nic takiego, list do Elizy. Jej znajomi ostatnio dowiedzieli się, że będą miec córkę, więc podsyłam parę propozycji.



czwartek, 3 marca 2011

Numer 205 - Everclear "Sunshine (That Acid Summer)"

Nigdy nie potrafiłem prowadzić dziennika. W szczenięcych latach była to domena dziewczyn, a jedyne formy dzienniko-pamiętnika akceptowalne dla młodego chłopaka to zapiski na gipsie naniesione przez kolegów z kolonii. Później, nawet jeśli planowałem coś tam odnotowywać, przeważnie o tym zapominałem. Może podświadomie bałem się, że w czasie przeznaczonym na uzupełnianie dziennika wydarzy się coś, co nie chciałbym, by mnie ominęło.

Choć nie, raz udało mi się przez rok prowadzić kalendarz. Granatowy, gruby terminarz z nalejkami szwedzkiego zamku Lackoe i SIA Glass zaczęły wypełniać krótkie notki, plany spotkań towarzyskich, przypominajki, ale też lakoniczne wzmianki o różnych wydarzeniach jak to, gdy byłem z koleżanką w kinie ARS w Krakowie i pewien pan chciał nam podarować bilety na seans Harrego Pottera, a my odmówiliśmy i dopiero po paru godzinach zdaliśmy sobie sprawę, że ten miły pan to był Andrzej Wajda. Albo też to jak facet obsługujący wyciąg narciarski rzucił do mnie i do mojej znajomej - no, dalej laski, jazda na orczyk!

Do tego kalendarza trafiały też piosenki dnia. Notka z 29 marca 2003 jest krótka - "Sunshine (That Acid Summer).



wtorek, 1 marca 2011

Numer 206 - Sophie Ellis Bextor "New York City Lights"

Nie będę specjalnie oryginalny, zawsze chciałem odwiedzić Nowy York. Nie bez powodu na tapecie w laptopie mam widok Central Parku nocą. Kusi mnie wiele: jazda taksówką z taksówkarzem niczym z "Nocy Na Ziemi", wypicie piwa w pubie McGee's, wjechanie na szczyt Empire State Building, zjedzenie kilku nowojorskich hotdogów i przybicie piony ziomom z Bronxu. Potem Wallstreet, gdzie przekręty kręcił Gordon Gekko. Następnie Metropolitan Museum of Art, Statua Wolności, skoczyłbym na Brooklyn - a nuż grają The National. Obiad w chińskiej dzielnicy, a dalej maraton nowojorski dla spalenia kalorii. Wieczorem wsiadłbym ze znajomymi do pobłyskującej hummerowej limuzyny i ruszył odkrywać nocne życie miasta. A do kierowcy powiedziałbym - Alfredzie - wrzuć nam proszę tę piosenkę.