Numer 1 - Art Alexakis "Overwhelming"

Poźne, lutowe popołudnie Anno Domini 1998, na dworze ciemno i - brzydko mówiąc - piździ jak cholera, a ja szybkim krokiem zmierzam ku sklepowi muzycznemu "Dziewiątka", mieszczącemu się w dolnej części Krupówek. Za parę godzin zimowisko w Zakopanem definitywnie się skończy, pociąg zabierze nas z powrotem na Śląsk, wrócimy do ławek szkolnych, ale odmienieni przez te dwa tygodnie spędzone razem, nowe przyjaźnie, nowe miłości i młodzieńcze uniesienia w pakiecie. To już ostatnie takie zimowisko, za rok będziemy już wkuwać do matury, niedługo potem opuścimy mury szkolne, drogi wielu z nas rozejdą się, by po latach spotkać się ponownie na Facebooku i stwierdzić z satysfakcją, że osoby, których nie lubiliśmy zbrzydły, roztyły się i wyglądają jak bulbozaury.

Wchodzę do sklepu, pytam o ścieżkę dźwiękową "Permanent Midnight", jest za 19.99 zł. Wyciągam pomięte banknoty z kieszeni, płacę i patrzę na niebieskawą okładkę kasety z gościem w okularach, w który odbija mu się chyba jakiś ryj świni. Zabawne, od tamtego dnia minęło 15 lat, a ja nadal nie widziałem filmu, którego malutki wycinek ścieżki dźwiękowej okazał się być moją ulubioną melodią wszechczasów. Zerkam na ustawionego na wystawie sklepowej kościotrupa na motorze. O ile dobrze pamiętam, po dziś tam stoi. Mruga mi porozumiewawczo świecącym okiem, nie zdając sobie jeszcze sprawy z tego, że to ostatnia kaseta jaką tam kupiłem.

Wbiegamy do pociągu, grzejniki pod siedzeniami powoli nabierają mocy i wytapiają z nas resztki śniegu. Wkładam kasetę do walkmana i próbuję przewinąć aż do "Overwhelming", raz po raz źle szacując czas trwania poprzedzających utworów. Fun fact numer 2, cały soundtrack do "Permanent Midnight" przesłuchałem prawdopodobnie jeden jedyny raz. Taśma zdzierała się jedynie w okolicy "Overwhelming". Ok, znalazłem. Zaczynam odsłuchiwać.

Weźmy na tapetę początek "Nothing Else Matters" - gdyby Metallica opatentowała ten motyw, byliby jeszcze większymi milionerami niż są. Jazda po strunach od góry do dołu to był najpopularniejszy sposób na wzbudzenie zainteresowania płci przeciwnej. Zaczynałeś grać i zanim doszedłeś do trudniejszej części, przerywałeś, zagadywany przez koleżanki siedzące z tobą przy ognisku. Nieistotne, że tej trudniejszej części już byś zagrać nie potrafił, w tym momencie nie miało to kompletnie żadnego znaczenia. Pewne metody lansu nigdy nie wyginą.

Odnosiłem czasami wrażenie, że Art Alexakis w "Overwhelming" zdekonstruował właśnie ten banalny mettalikowy motyw, zmyślnie przestawiając to tu, to tam parę nut i wprowadzając mało wprawnego słuchacza w złudzenie, że stworzył niesamowicie złożony pasaż, który w istocie jest czymś o wiele prostszym niż się zdaje. Efekt jednak osiągnął, do tej pory ta gitarowa szarada z "Overwhelming" to mój ulubiony gitarowy motyw wszechczasów, ale chyba dałem się trochę nabrać. Trudno, Alexakis potrafił zawsze dobrze grać na emocjach.

- Co tam masz? - pyta koleżanka i zabiera mi słuchawki. 5 minut potem powie, że to najbardziej kompletna piosenka, jaką słyszała do tej pory. Taka, której absolutnie nic nie brakuje i która mogłaby być archetypem piosenki idealnej. To było 15 lat temu, więc patrzę także na tą ekscytację "Overwhelming" z przymrużeniem oka, ale zdzierając z niej nieco ckliwą, egzaltowaną otoczkę, otrzymujemy nadal kawał dobrej piosenki, mieszczącej się w pojęciu mainstreamowego rocka lat 90. Takiego, którego dzisiaj się już chyba nie gra za często. Nawet Alexakisowi to nie wychodzi, mimo, że nadal próbuje.

Z biegiem czasu uświadomiłem sobie jak odpychającą postacią jest Art Alexakis. Zadufany w sobie rockista, gość z ewidentym przerostem ego, kreującym się na legendę, którą nigdy nie będzie. Z drugiej strony wyrózniający się barwą głosu, specyficznym seplenieniem czy - o ironio - przeciętnymi zdolnościami wokalnymi zderzającymi się jednak z ciekawymi interpretacjami, plus momentami naprawdę błyskotliwymi linijkami tekstów. Macierzysta grupa Alexakisa / Everclear ma w repertuarze tyle samo dobrych utworów, co złych- tandetnego, przaśnego "Santa Monica" (któremu nic nie stanęło na przeszkodzie by stać się największym hitem grupy) nie mogę strawić do dzisiaj, a Alexakis co rusz nagrywa go na nowo. Re-recording dotknął też "Overwhelming" - utwór trafił wprawdzie na regularny album zespołu ("Good time for A Bad Attitude"), ale w paskudnie poszatkowanej wersji, gdzie Alexakis uparł się użyć vocodera i zastosować parę sztuczek, które kompletnie wyprały tą piosenkę z naturalności. Dla mnie jedyną obowiązującą wersją jest ta z "Permanent Midnight". Niestety nawet w czasach wszechobecnego dostępu do wszystkiego zadzwiająco mało dostępną. Znalazłem ją jedynie na MySpace (to, to jeszcze żyje?). Ciekawe, że jest to jedyna kompozycja Alexakisa jaką wydał solo. Przymierzał się swego czasu do albumu, ale później materiał trafił na studyjny album Everclear.

"Overwhelming" wytycza pewien obszar i wyznacza pewną granicę w moim słuchaniu i pojmowaniu muzyki - medium, które niejednokrotnie ilustrowało (uwaga! banał) moje życie; w którym starałem się doszukiwać, niczym nastoletni, spragniony prawd życiowych Paulo Coehlo dodatkowych znaczeń, wreszcie z którym wiązało się wiele historii i anekdot wspomnianych częściowo na tym blogu. Było to trochę jak przedkładanie czucia i wiary nad mędrca szkiełko i oko. Bardziej techniczne podejście do słuchania muzyki objawiło się dopiero w ostatnich miesiącach, co świadczy o tym, że albo wyjątkowo późno dojrzewam, albo przedwcześnie się starzeję. Odpowiedzi na to pytanie chyba nigdy nie będę całkiem pewny.

(P.S. Do 111 numerów, których nie opisałem jakoś wrócę, może w formie krótkich notek. Mam nadzieję, że wszystkim się miło czytało, to co zmajstrowałem do tej pory. Archiwum pozostaje nietknięte.)

Posłuchaj: Art Alexakis "Overwhelming

Numer 113 - Bruce Springsteen "I'm On Fire"

Kiedy Springsteen pisał "I'm On Fire" zapewne nie miał złych intencji, internetowe komentarze w stylu "fajna piosenka... jeśli jesteś pedofilem" nie pozostawiają jednak złudzeń, The Boss paroma nieszczęsnymi wersami strzelił sobie lekko w stopę.

"I'm On Fire" jest naprawdę fajną balladą, ale słuchając jej nie mogę oprzeć się wrażeniu, że nieprzychylne opinie nie są całkiem bezzasadne. "Hey little girl is your daddy home, did he go and leave you all alone, I got a bad desire..." - czy to naprawdę brzmi jak zwyczajna piosenka miłosna? Oczywiście, zdrowy rozsądek sugeruje, że Bruce Springsteen nie napisałby piosenki o pożądaniu małej dziewczynki przez dorosłego faceta. I prawdopodobnie większość świata w roku wydania "I'm On Fire" pominęła milczeniem te dwuznaczności w tekście, Springsteen nie siedzi przecież w więzieniu, nadal nagrywa, a jego kariera kwitnie. Wątpliwości rozwiewa nieco teledysk - Springsteen mechanik samochodowy marzy o żonatej kobiecie. Po dopasowaniu obrazu do tekstu przychodzi pewna ulga.

Wszystko jasne, nie ma powodów do obaw, jednak sam fakt, że całkiem sporo ludzi odczytało tą piosenkę wbrew intencjom artysty, może świadczyć o małej wpadce. Ja w każdym razie z ostrożnością podchodziłbym do umieszczania tego kawałka na składankach walentynkowych.

Numer 114 - Nine Inch Nails "The Perfect Drug"

No to lecimy sobie samolotem, Zuzanna - jako, że własnie skończyła 2 lata - ma już swoje własne (płatne) miejsce, niedoceniając jednak tego faktu wierci sie niemiłosiernie i próbuje przedostać do siedzących w z tyłu kuzynów. Gdzieś nieopodal wesoły pan z drugim wesołym panem polewają sobie wódkę i wprowadzają w wakacyjny klimat. Lecimy do Egiptu. Pierwsze pozaeuropejskie wakacje Zuzanny.

Podobno w czarterach wszyscy klaszczą przy lądowaniu, ale widać pojawił się jakis nowy trend - spora część pasażerów klaszcze tuż po starcie. Nie będę się snobował - to nieszkodliwy i sympatyczny zwyczaj, klaskanie tuż po starcie, kiedy jeszcze masę rzeczy może pójść nie tak, jest jakby nie było radością trochę na wyrost. Wchodzimy jednak bezpiecznie na wyskokość przelotową. Ponad trzy godziny lotu dłużą się niemiłosiernie, 20 minut przed lądowaniem Zuzanna usypia. Co zabawne, usypiają także panowie od wódki. Z okien widać już piasek i góry (po prawej) i wybrzeże (po lewej). Lądujemy w Hurghadzie.

Wbrew stereotypom na lotnisku nie ma przepychanek do wyjścia, każdy spokojnie załatwia wizę i udaje się do autokaru. Dojeżdzamy do hotelu, recepcjonista wita nas po polsku. Wokół jednak sporo Rosjan - tych strasznych Rosjan, o których krążą legendy. I co się okazuje po czasie - moja żona zaprzyjaźnia się z Rosjanką, nasze dziecko szaleje z rosyjskimi na plaży, a sympatyczny Rosjanin przepuszcza mnie w kolejce do bufetu. Stereotypy - takie wyjazdy są ich pełne. Nie zdołałem jednak zauważyć żadnych Polaków w sandałach i skarpetkach, żadnej walki o jedzenie, żadnego pijaństwa z racji darmowego dostępu do alkoholu. No, dobra, jeden pan narzekał podczas wycieczki na brak zieleni na bezludnej wyspie z rewelacyjną plażą (organizatorzy skruszeni pewnie już szykują się do zakupu sadzonek i zalesiania tejże wyspy) oraz jedna pani nie mogła się doczekać kotletów schabowych ("to egipskie jedzenie mi nie służy" skomentowała konsumując frytki, rybę i sałatkę z porów).

Największe zaskoczenie przyszło przy okazji mini disco dla dzieci. Siedzieliśmy własnie przy basenowym barze grzejąc się w promieniach zachodzącego powoli słońca, gdy nagle z głośników przed nami ryknęło "Perfect Drug". Po chwili Zuzanna bez oporów wskoczyła na scenę i zaczęła pogować w rytm piosenki. Chciałem to nagrać, z wrażenia jednak zawiesił mi się iphone. Trent Reznor były z całą pewnością dumny.

Wrażliwych rodziców uspokajam, zaraz potem poleciało już niewinne "Hokey Cokey".

Numer 114,5 - Brodka "W Pięciu Smakach"

Zimmermann oburzył się na nielegalne nagrywanie jego koncertu, my z A. na weselu zrezygnowaliśmy z kamerzysty, choć nieoficjalne nagrania ponoć krążą na Pudelku. Pozwy sądowe w drodze. Ale oficjalne video, przygotowane w całości przez nas, dla gości weselnych było. Teraz chwilę po rocznicy naszego wesela ujawniamy prawdę o nas samych. Odrobina prywaty na prywatnym blogu.

Numer 115 - Chesney Hawkes "I'm Young"

Nie przysparzało mi to popularności, ale w pewnym okresie, jako wiceprzewodniczący klasy nie miałem wyboru, wybierając jasną stronę mocy byłem zdecydowanym przeciwnikiem wagarów.

Od obowiązków szkolnych zdarzało mi się jednać wymigać kilka razy. Wagary to zjawisko, które zasadniczo bardziej lubi liczbę mnogą, ale moje pamiętne wagary były wagarami solo - po prostu pewnego dnia mój jedenastoletni umysł umyślił sobie, że zamiast lekcji fajnie byłoby spędzić dzień na luzie, jedząc chipsy ogórkowe i oglądając film. Wróciłem do domu z paczką chipsów w plecaku i zacząłem grzebać w kasetach VHS taty. I tak trafiłem kasetę opisaną "Badis Song". Fabuła prosta: chłopak wbrew przeciwnościom losu próbuję zrobić karierę w świecie muzyki. Film nie zdobył może ogromnej popularności, bardziej piosenka film promująca - "The One & Only" - zbeszczeszczona później jako "Typ Niepokorny" przez Stachurskyego. Chesney Hawkes - bohater filmu zadomowił się jednak w mojej młodej świadomości. Chłopak bez wątpienia uroczy, sąsiadki na pewno go lubiły, bardziej pokorny niż zbuntowany - tu z przykrością przyznaję, że bardziej niepokorny jest rzeczony Stachursky - choć może chciałby by było odwrotnie. I coś z tej jego chęci buntu mnie wtedy tknęło.

Chesney, poza singlem "The One & Only" znaczącego sukcesu jednak nie odniósł, ale "Buddy's Song" dał światu w 1991 roku kilka na wkroś amerykański pop-rockowych hitów. "I'm Young" to hymn młodzieży szkolnej - taki z tych dających siłę sięgania po marzenia, robienia rzeczy, których świat niekoniecznie by od niej oczekiwał i braku obaw o konsekwencje. W moim przypadku skończyło się na laniu i szlabanie na komiksy z Kaczorem Donaldem. Każdy bunt ma swoją cenę.

Numer 116 - Tuxedomoon "In A Manner Of Speaking"

Dziś nietypowo. Pisałem kiedyś, że o wiele bardziej od eksplorowania własnych wspomnień związanych z muzyką interesują mnie historie innych ludzi. Poniżej jedna z nich, przytoczona przez znajomą, z którą i z której mężem przegadaliśmy niejeden wieczór w mieście pełnym oddechów popękanych rzeźb.:

Dawno, dawno temu, kiedy programy do ściągania plików nie miały opcji kontynuowania ściągania, gdy połączenie zostało przerwane, i nie pozostawało nic innego, jak próbować ściągnąć plik od nowa... w czasach, gdy korzystało się z modemów, kiedy łącza były bardzo słabe... w czasach gdy program do ściągania plików nazywał się... hm... Napster? W tych czasach ściągnięcie całego pliku przy łączu modemowym graniczyło niemal z cudem. W momencie, kiedy transfer spadał do zera było prawie pewne, że połączenie zostanie natychmiast przerwane. Pewnej nocy (nocami transfer bywał trochę lepszy) udało mi się znaleźć w czyichś zasobach utwór, którego nigdzie nie można było usłyszeć - 'In a manner of speaking". Samo odkrycie tego utworu u kogoś graniczyło z cudem. Wrzuciłam ściąganie i siedziałam jak na szpilkach, prawie nie oddychając. Początek był niezły, transfer przyzwoity, potem trafiło się kilka momentów grozy, gdy niebezpiecznie spadał. Ostatnie 10% przeczekałam na bezdechu i nagle... utwór się ściągnął! Cały! Była chyba 3.00 w nocy. Obudziłam J. krzycząc, żeby posłuchał, co udało mi się ściągnąć. I puściłam ten utwór. Bardzo głośno.

Numer 117 - Chromatics "Back From the Grave"

Jazda samochodem późną nocą po mieście to sama przyjemność - praktycznie zero ruchu, spokój, nie wymagające instagramowych filtrów obrazy za szybą jak otoczona aurą, zamglona nieco sygnalizacja świetlna, neony na wystawach sklepowych, nic tylko zatrzymać się i pstrykać zdjęcia.

Dobór muzyki do samochodu to sprawa niełatwa. W rozmaitych rankingach padają takie tytuły jak "Born to Be Wild" Steppenwolf czy "Looking for The Summer" Chrisa Rea, przy czym ten ostatni jest dla mnie nieodgadnioną zagadką ludzkości - nie wiem, jak taki mulasty kawałek może komukolwiek wspomagać przyjemność z jazdy, natomiast "Born To Be Wild" słuchają chyba już tylko kierowcy tuningowanych Tico. Wiem, jestem niemiły, a o gustach się nie dyskutuje, ale standardowe muzyczne porady w kwestii muzyki samochodowej przyprawiają mnie o palpitacje serca. Siłą rzeczy moja własna muzyka do samochodu musiała być zupełnie inna.

Wczoraj w nocy kluczyłem po prawie pustych ulicach Zurichu i wprawdzie nie miałem Chromatics ze sobą, ale pomyślałem, że to jest właśnie ten rodzaj muzyki, który dla mnie sprawdza się idealnie w tych właśnie warunkach. Oniryczna melodia, delikatne pogłosy, przebijające się przez nie echa imprezy, z której wracaliśmy. I dobrze, że w miarę szybko udało nam się znaleźć wyjazd na autostradę. W przeciwnym razie byłbym pewnie zmuszony przełączyć na - oczywiście jak najbardziej obecnej we wszelakich rankingach piosenek dla kierowców - "I Drove All Night".

Numer 118 - Haim "Don't Save Me"

Wszystkiego - to, w moich licealnych czasach, była zdecydowanie najgorsza odpowiedź na pytanie jakiej muzyki słuchasz. Drugą w rankingu złych odpowiedzi był pop, zwłaszcza jeśli byłeś facetem - wtedy nie było ci wybaczone.

Świat się chyba trochę zmienił na przestrzeni lat i dziś oficjalne słuchanie popu nie naraża na ostracyzm, choć może to kwestia wieku, a dziś dzieciaki w liceum nadal nie darują ci, jeśli nie wymienisz składu Comy i najważniejszych singli. Słuchania popu nie ułatwiają mainstreamowe stacje radiowe - typowa playlista nadal zawiera multum kawałków granych od lat na okrągło i mało ogarnięty osobnik może dojść do wniosku, że Depeche Mode nagrali tylko "Enjoy The Silence". Nowości się jednak przebijają i być może Haim już zaistniało wśród szerszego grona słuchaczy. Nie miałbym nic przeciw, bo takie "Don't Save Me" nie może się nie podobać, stylistycznie wyrwą czasową przeniesione prosto z lat 80', chwyta od pierwszego przesłuchania i z miejsca trafia do mojej wakacyjnej playlisty i jest dla mnie prywatnie świetną wymówką - niby słucham czegoś nowego, ale nadal celebruję sobie nostalgię za szczenięcymi latami, nostalgię, którą chyba już naprawdę solidnie przecelebrowałem. Wideoklip przynosi dodatkowo takie smaczki jak ekstatyczny headbanging jednej z dziewczyn (2minuta 14 sekunda chociażby), jakby właśnie wykonywała cover Slayera.

Polityka wypuściła jakiś czas temu test na sprawdzenie przynależności do klasy społecznej. Za muzykę pop zgarniało się o punkt mniej niż za rock, jazz czy alternatywę, najwięcej punktów za klasyczną. Ale czy w obliczu utraty statusu społecznego warto rezygnować z tak odjazdowych kawałków jak "Don't Save Me"? Nie wydaje mi się. Mogę pozostać plebsem.

Numer 119 - Cocteau Twins "Crushed"

To był czwarty. Odtwarzacz mp3. Bo innych urządzeń audio/foto/video nie liczę. A drugi zostawiony w samolocie. Najbezpieczniejsze są loty zabukowane do ostatniego miejsca. Wtedy nie mam wyjścia i wkładam wszystko od razu do podręcznej torby. To był dla odmiany bardzo luźny lot, i ten właśnie ten Sony Walkman leżał sobie spokojnie na wolnym siedzeniu obok mnie, a wychodząc zabrałem wszystko poza nim. Proza życia? Niby tak, ale chcielibyście zobaczyć minę mojej żony, gdy na pokładzie zapomniałem jej Nikona, akurat gdy lecieliśmy w naszą podróż poślubną. Na szczęście tamta historia dobrze się skończyła (pani z biura Lost&Found na Okęciu, pozdrawiam!).

No więc, straciłem mp3 playera, a ostatnim medium na jakim mam ochotę słuchać muzyki jest smartfon, w tym względzie jestem uparty i lubię mieć urządzenie pod kątem danej funkcji bardziej sprecyzowane. Podobnie nie robię zdjęć (albo robię je rzadko) telefonami. Pewnie i tak jestem trochę hipokrytą, bo przecież surfuje w necie i gram w Minecrafta PE na IPhonie. No, ale trudno, wyboru nie było - przemogłem się, zainstalowałem Spotify i nawet stworzyłem sobie playlistę offline na wszelki wypadek. Świadomie zrezygnowałem z przerzucania mp3 przez ITunes, bo ilekroć muszę to robić to przysłowiowy ch#j mnie strzela. Pod tym względem Sony bije Apple'a na głowę.

Żal mi tego małego, czarnego Sony Walkmana, ale myślę sobie, że może przysłuży się to komuś, odwiedzie od słuchania Davida Guetty, albo nawróci z przeświadczenia, że Stachursky ma gówniane piosenki (żartowałem... akurat Stachurskiego nie przerzuciłem sobie tego dnia na mp3 playera). Znalazca, uczciwy czy nie, gdy tylko nacisnie play, w pierwszej kolejności usłyszy prawdopodobnie właśnie ten kawałek.

Przerywnik weekendowy - Spotify

Udało mi się zebrać większość opisywanych utworów w spotify'owej playliście. Jeśli macie ochotę, klikajcie i słuchajcie. Będę też aktualizował na bieżąco.

Nowy wpis za jakiś czas, teraz powoli szykuję się do zasłużonego urlopu.
Playlista A Guide To My Music na Spotify